مدل ساختاری میزان اثر آموزش بدون خشونت بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش‌بینی تحصیلی دانش‌آموزان دیر آموز با نقش واسطه‌ای روش‌شناسی معلمان

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد علوم تربیتی. دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

2 استادیار گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

چکیده

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثر آموزش بدون خشونت بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش‌بینی دانش‌آموزان دیرآموز با نقش واسطه‌ای روش‌شناسی معلمان صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بوده و جامعه‌ی پژوهش را دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان لنده تشکیل می-دهند، که طبق جدول مورگان تعداد242 نفر به صورت نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های آموزش بدون خشونت مارشال، پیشرفت تحصیلی فام و تیلور، خودکارآمدی جینکز و مورگان، خوش‌بینی اسچنن‌موران و همکاران و سبک‌های تدریس رجبی بهره گرفته شد. داده‌ها با آزمون رگرسیون خطی ساده و معادلات ساختاری در spss22 وAmos2020تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که آموزش بدون خشونت هم به طورمستقیم و هم با طورغیرمستقیم و با نقش واسطه‌ای روش‌شناسی معلمان بر پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی و خوش‌بینی تحصیلی دانش‌آموزان دیرآموز شهرستان لنده اثر معناداری دارد. مقادیر برازش مدل و Rmsea= 0/21 مطلوبیت بالای مدل را نشان می‌دهد. از یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که آموزش بدون خشونت بر توسعه‌ی کیفیت فرایند یادگیری دانش‌آموزان دیرآموز اثرگذار بوده وسبب کاهش بسیاری از معضلات رفتاری، عاطفی ، روانی و اجتماعی این دانش‌آموزان خواهدشد. البته در این میان ازنقش مؤلفه‌های میانجی مانند روش شناسی معلمان نباید چشم پوشی کرد زیرا اثربخشی آموزش بدون خشونت را افزایش بخشیده و مسیر پیشرفت آنها را هموار خواهد ساخت.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

A structural model for the effectiveness of nonviolent communication in education on the academic progress, self-efficacy, and academic optimism of late learners with the mediating role of teaching methodology

نویسندگان [English]

  • Bahman Nematpour mooneh 1
  • Mohammad hosein Zarei 2
1 MA student, Department of Educational Sciences, Peyame Noor university, Tehran, Iran
2 Assistant professor, Department of Educational Sciences, Peyame Noor university, Tehran,Iran
چکیده [English]

The present descriptive correlational study aims to determine the effectiveness of nonviolent communication (NVC) in education on the academic progress, self-efficacy, and academic optimism of late learners with the mediating role of teaching methodology. The study population consists of students in senior high school in Landeh town. Using Morgan's table, 242 participants were selected by stratified sampling. The nonviolent communication in education questionnaire by Marshall B. Rosenberg, Pham and Taylor’s Academic Performance Scale, Morgan-Jinks’ Student Efficacy Scale (MJSES), Tschannen-Moran’s Student Academic Optimism Questionnaire, and Rajabi’s teaching methods were used for data collection. Data were analyzed by simple linear regression and structural equations modeling (SEM) in SPSS-22 and AMOS-2020. The findings showed that with the mediating role of teaching methodology, NVC in education significantly affected the academic progress, self-efficacy, and academic optimism of late learners in Landeh both directly and indirectly. The model fit indices and RMSEA of 0.21 indicate the high model adequacy. The findings reveal that NVC in education enhances the quality of the learning process in late learners, leading to the mitigation of many behavioral, emotional, psychological, and social challenges. Nevertheless, the role of the mediating factors, such as teaching methodologies, should not be neglected, as they increase the effectiveness of NVC in education and facilitate the progress of these students.

کلیدواژه‌ها [English]

  • NVC in education
  • Academic progress
  • Self-efficacy
  • Academic optimism
  • Late learners

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار